“Overdag werk ik met de dood, ’s avonds vier ik het leven”

Thanatopraxie is voor veel mensen onbekend terrein. Robby kreeg echter al heel jong voeling met deze wereld. Zijn overgrootouders reden met hun kar kisten naar de begraafplaats, en de nicht van Robby’s vader was begrafenisondernemer. Daar keek hij als kind erg naar op.

Robby: “De Amerikaanse lijkwagen, het plechtige van een begrafenis … Al op mijn zesde wist ik: in deze sector wil ik werken. Toen ik als klein jongetje mijn overleden grootvader zag, vond ik dat iets magisch. Ik wilde op ontdekking gaan. Tja, wat kan ik zeggen? Het zit in mijn genen.”

Hardnekkig taboe

Toch hangt er rond het beroep van begrafenisondernemer een groot taboe. Volgens Robby komt dat omdat de technieken vroeger volledig anders waren dan nu.

“Vroeger werden mensen thuis opgebaard of op een koude granieten tafel in een lijkenhuis gelegd. Het gevolg? Het ontbindingsproces treedt snel in werking, waardoor je het lugubere van de dood heel bewust meemaakt.

Nu wordt een lichaam zo behandeld dat je de ontbinding één tot twee weken uitstelt. We injecteren een product in het bloedvatensysteem, gemengd met kleurstof en formaldehyde, waardoor de overledene er bij de begrafenis nog heel goed uitziet. Nabestaanden zijn dankzij mijn werk heel opgelucht dat ze op een fatsoenlijke manier afscheid kunnen nemen. Na een lange periode in het ziekenhuis zien ze tijdens het groeten eindelijk weer de persoon zoals hij was.”

Een gezond evenwicht

Robby volgde zelf een opleiding thanatopracteur en airbrush-make-up, maar leerde vooral al doende. Hij deed ervaring op in Parijs, Cannes en Nice en geeft intussen al een tiental jaar les in de opleiding post-mortale make-up en restauraties bij SyntraPXL. 

“Ik breng de cursisten allerlei technieken bij en probeer hen voor te bereiden op de echte job. Toekomstige begrafenisondernemers of thanatopracteurs moeten weten dat dit absoluut geen 9 to 5-job is. Je moet vaak ’s nachts opstaan en ook met de mentale belasting om kunnen.”