Lars Van Rode (39) gelooft in levenslang leren:"Elke dag een held zijn levert geen applaus op!"

Iedereen vertelde mij dat ik een uitzonderlijk commercieel talent had

Eigenlijk begon ik als twaalfjarige ventje dat al zijn communiespaarcentjes bijeen legde om een computer te kopen. Niet omdat ik zo gefascineerd was door programmeren, maar eerder door muziek en mij amuseren met Atari. Ik kon geen muzieknoot lezen, maar ik kon wel met de computer werken en dat was wat je nodig had in een wereld van house en techno: synthesizers, keyboards, drumcomputers…  Na mijn humaniora wou ik de informaticasector in. Dat commerciële talent had ik. Dat wist ik, iedereen vertelde mij dat. Ik miste alleen de technische kennis. Alle bedrijven wilden een computer, dus daarvan wou ik deel uitmaken. Dat was ook de tijd van Lernout & Hauspie met hun spraaktechnologiebedrijf. De informaticabubble groeide. Wie moest nu die informaticapakketten verkopen aan die bedrijven? Er was geen synergie tussen de bedrijfsleiders en de informaticanerds. Ik wou dat dus wel doen, maar ik was daar niet gelukkig. Informatica was te sterk gericht op programmeren en achter die computer zitten. Ik miste die passie om er in mijn vrije tijd mee bezig te zijn. Ik ging liever voetballen. Ik zat er niet op mijn plaats. Dus veranderde ik van richting en koos voor marketing aan het PXL.

Op 9/11 schrijf ik mij in aan de hogeschool met de laptop

Ik ging mij inschrijven op dinsdag 11 september 2001 aan de Hogeschool met de laptop. Ik herinnerde mij nog goed hoe ik op weg naar huis direct op mijn Nokiascherm het bericht kon lezen: Vliegtuigen vallen de WTC-torens aan. Eerste keer dat een bericht verschijnt op het beginscherm. Marketing was mijn ding, het voelde als thuiskomen. De studenten waren hetzelfde als ik. Wij vonden elkaar.  Ik behoorde tot de eersten die in dat traject startten. Tijdens mijn specialisatiejaren kon ik kiezen tussen drie richtingen en ik koos voor verkoop- en inkoopmanagement. Verkoopgesprekken simuleren, presentaties geven, alles over commerciële communicatie.  Dat was de plezierigste tijd van mijn leven. Toevallig werd ik ook nog ‘ontdekt’ als fotomodel en stond Ik op de billboardcampagnes van PXL en de marketingcampagnes voor de Lijn. Kortom, modellenwerk betaalde de extra’s tijdens mijn studententijd en paste in het plaatje van moderne marketing.

Idool 2003

Ik moest ook een stage lopen. Dat was een verhaal apart. Iedereen wou in een groot reclamebureau zijn stage gaan doen, in bedrijven zoals Saatchi & Saatchi en McCann. Maar wat leer je daar? Wat mag je daar doen? Hoogstens een paar enquêtes verwerken. Tof op jouw cv, maar in de realiteit? Dan spring je toch niet uit de band? Lars lacht.

Ik keek naar VTM naar het eerste seizoen van Idool.  De jury bestond uit Jan Leyers, Nina De Man, Jean Blaute en Bart Brusseleers. Ik dacht: dat is tof, dat is én muziek én hypermarketing.  VTM had net zijn telemarketingsystemen gekocht. In plaats van gele briefkaarten in te sturen kon je via een sms-systeem stemmen op jouw favoriete idool.  Alle programma’s begonnen daarrond te draaien: Big Brother, Tien om te zien, Idool… VTM begon geld te verdienen met telemarketing. Wie verkocht dat? Bart Brusseleers van 4FM met zijn platenmaatschappij BMG. Die besliste over die kandidaten, zei  ja of neen. Die platenbaas interesseerde mij. Ik heb die gebeld en gevraagd of ik mocht langskomen. Dat mocht. Ik kwam daar aan, braaf in mijn hemd en naast mij zaten daar gasten – hiphoppers met gouden kettingen -  naar grote schermen met MTV , TMF  en ander muziekzenders te kijken. Na mijn interview kreeg ik het oké dat ik mocht komen. Mijn stage was dus voor Kerstmis geregeld. Mijnheer Bierebeeck, mijn stagebegeleider, zei voor de paasvakantie: check nog eens of alles in orde is. Ik doe dat en ineens krijg ik een mail terug: Oeps, we zijn net samengegaan met Sony, we zitten met een grote herstructurering  en we zijn jou een beetje uit het oog verloren. Ik vertel dat aan mijnheer Bierebeeck en hij raadde mij aan om aan te dringen. Ik weigerde. Ik vond dat een gebrek aan respect. Uiteindelijk excuseerde Bart Brusseleers zich uitvoerig en verzekerde mij dat ik mocht komen maar voor mij was de kous af. Ik had ondertussen een nieuwe stageplaats gevonden bij een lokale verzekeringsmakelaar in Alken.

Dat was het beste wat mij is overkomen

Ik kwam op mijn stageplaats. De cases die je in je opleiding behandelt zijn die van grote bedrijven zoals AB InBev en Coca-Cola en niet voor kleinere KMO’s. Wat je bijvoorbeeld niet weet is dat je voor mailingcampagnes effectief zelf naar het postkantoor moet gaan. Hoe werkt dat nu met folders die ik volgens de regels van de kunst gemaakt heb? Hoe krijg ik die bij de mensen in de bus? Ik heb onnoemelijk veel geleerd van die zaakvoerder.  Zoals bij elk bedrijf verliep de communicatie via telefoon, fax en brieven. Informatie werd in een centraal systeem ingegeven. Tegelijk zag ik dat het bedrijf problemen had met digitalisatie. Websites en e-mail maakten opgang. Niemand van marketing begreep iets van websites en niemand gebruikte e-mail in een zakelijke sfeer. Het was het wilde westen met e-mailadressen als Zorro89@hotmail.com of Ilovebulldogs132@hotmail.com. Wat doe je ermee in customer relationship management?  Niemand kende de identiteit van de persoon achter die adressen. Men was ‘lost in the cloud’.

Lost in the cloud

Hoe kon een klein bedrijf zich positioneren? Dus maakte ik mijn eindwerk avant la lettre over corporate branding op het internet, klachten en klantenmanagement via e-mail, technieken van onlinestructuren zo efficiënt mogelijk gebruiken. Kortom, CRM usability voor de term uitgevonden was. De voorstelling van mijn eindwerk duurde een uur, in tegenstelling tot de 20 minuten van mijn medestudenten. Ik vertelde namelijk iets over internet en digitalisatie en dat had op het eerste zicht weinig met marketing te maken. Ik was vijftien jaar geleden een pionier op dat vlak. Maar misschien kan het ook zijn dat het zolang duurde omdat ik de laatste van het alfabet was, en de hapjes en wijn nog even konden wachten voor de juryleden. Lars lacht.

En toen had ik pech

Twee weken nadat ik op de trappen van de Kinepolis mijn afstudeerhoedje omhoog gooide, werkte ik als jobstudent tijdens de vakantie.  Ik werd aangereden door een heftruck. Mijn benen werden letterlijk onder mij weggereden. De slagader was geraakt en het bloedverlies niet te overzien. Na de spoedoperatie lag ik drie dagen in coma. Daarna werd ik wakker in een nieuwe realiteit: Je hebt niets meer om naar terug te gaan. Alles wat je graag deed was in een klap weg: voetballen, uitgaan, jong zijn, reizen. Dat werd het begin van een zeer lange en zware revalidatie in het revalidatiecentrum in Pellenberg, want mijn linkeronderbeen was geamputeerd. Een revalidatie die acht jaar duurde. En acht jaar is lang. Ik lag maandenlang in het ziekenhuis en kwam enkel uit de kamer als ik weer eens moest geopereerd worden. Toch leerde ik daar één ding: revalidatie betekent letterlijk: herwaarderen van wie en wat je bent.

Point of no return

Tussen mijn vijfentwintig en mijn drieëndertig is er veel gebeurd. Ik heb niet stilgezeten. Iedereen wil altijd de wereld verkennen. Hoe kan je een andere cultuur snappen als je je eigen cultuur niet kent. Dus ik besliste dat ik mijn eigen kerktoren wilde leren kennen. De beste manier om de cultuur en de mensen in jouw omgeving te leren kennen is via de politiek. Maatschappelijk kan je op de eerste rij vorm geven aan de samenleving en de vinger aan de pols houden bij wat er leeft.  Ambitieus, maar als dat zou lukken…

Het lukte. In 2007 werd ik schepen in Lummen. Die eerste zes jaren waren moeilijk omdat ik zo vaak naar het ziekenhuis moest. Mijn dag zag er eenvoudig uit: in de rolstoel of met krukken met je laptop in de rugzak naar het gemeentehuis, daarna óf thuis achter de computer werken óf naar het revalidatiecentrum om uren aan een stuk te revalideren, als een topsporter. Op weg naar Pellenberg zag ik de billboards van PXL waar ik de wereld toelachte.  Ik kan je verzekeren dat ik ’s avonds moe was. Maar het gemeentehuis lag dicht bij mijn huis en was gelukkig het meest rolstoeltoegankelijke gebouw van de hele gemeente.

Acht jaar en 24 operaties later

Na acht jaar, eind 2012, mocht ik weer in mijn eigen bed slapen. Niet langer in een ziekenhuisbed.

Ik kon me weer bezig houden met de verkiezingscampagne, afijn, met het digitale gedeelte. , net zoals zoveel jaren daarvoor. Campagnes worden digitaal gevoerd. Ik kreeg terug die interesse. Politieke partijen zijn altijd verder dan het bedrijfsleven op gebied van communicatie. Als je mensen aanstuurt, moet je toegevoegde waarde geven. Dat betekende dat ik mezelf moest bijscholen.

Dus ging ik op zoek naar kortdurende opleidingen.  Waarom kortdurende opleidingen? Het was pas in 2012 dat ik ‘bedrijfszeker’ van mijn eigen lichaam kon zijn, dat ik erop kon rekenen om iets te plannen wat drie, vier maanden verder was.  Ik dacht: als ik terug opnieuw uitval zoals ik in de voorbije acht jaar heb meegemaakt, dan verlies ik niet een heel jaar. Bij kortlopende opleidingen kan je onmiddellijk implementeren wat je geleerd hebt. Dat had ik nodig. Digital marketing had vier jaar geleden nog geen naam en toch bood SYNTRA opleidingen voor die niche aan. In die tijd heb ik mijn eigen organisatie opgestart als zelfstandig digital marketing adviseur. Tegelijkertijd bouwde ik als spreker ‘Helden op de werkvloer ’ uit om mensen te motiveren en te empoweren om veilig te werken.. Na twee jaar lichamelijke stabiliteit begon ik aan de postgraduaten.  Van 2013 tot nu heb ik vier postgraduaten behaald. In juni heb ik het laatste postgraduaat Digital Business aan de Antwerp Management School verworven.

Helden op de werkvloer

Je ziet elke dag beelden op het nieuws over de meest erge ongevallen. Toch denken de mensen: mij overkomt zoiets niet. Het kan iedereen overkomen. Er is maar één seconde voor nodig. De gevolgen van een arbeidsongeval zijn zowel emotioneel als sociaal zwaarder voor de omgeving dan voor het ‘lijdend voorwerp’ zelf. Met enkele fundamentele basisregels kom je al dichtbij veiligheid op de werkvloer. Het begint met bijna-ongevallen te melden aan de juiste persoon. Je neemt zelf verantwoordelijkheid en je hebt inzicht in een onveilige situatie. Een tweede actie is om niet alleen uit te kijken naar je eigen veiligheid maar ook die van je collega’s, én naar je gezin thuis. Kinderen kan je ook leren om veilig te handelen in het verkeer of thuis. Dan heb je een investering naar veiligheid in de toekomst gedaan. Want kinderen leren van hun ouders door kopieergedrag. Iedereen leert door kopieergedrag. Het goede voorbeeld geven betekent dat je vertrouwen en houvast doorgeeft aan toekomstige generaties, aan nieuwe collega’s en jobstudenten. Dat geeft macht. Absolute macht is het goede voorbeeld geven.

Een laatste punt is dat veiligheid vraagt om een verandering in gedrag en bedrijfscultuur. Gedrag kan je niet analyseren en meten, je kan dat alleen maar voelen. Er moet immens geïnvesteerd worden in veiligheid op de werkvloer. De technologie doet zijn intrede op de werkvloer. Dat is niet alleen robotica, maar de sensoren op alle machines, deep learning via AI door IBM Watson , correlaties en causale verbanden leggen.  Dat zal ons naar een ongeziene toekomst leiden en dat zou fantastisch zijn. Ik ben dankbaar dat ik daar in mijn actieve loopbaan mag aan deelnemen.

We can be heroes, every day

Wat is een held? Heldengedrag is meestal iets heel instinctief. Je spring in het water om een kind te redden, je denkt er niet bewust bij na. Achteraf krijg je applaus, een medaille en eeuwige roem.

Maar op de werkvloer? Elke dag is een gewone dag, behalve als er eens iets gebeurt. Maar staat er iemand op een gewone dag aan de uitgang te applaudisseren omdat je jouw verantwoordelijkheid genomen hebt? Niemand. Maar dat applaus zit in jouw hart. Uiteindelijk is dat het enige wat overblijft in het leven: dat je het verschil gemaakt hebt voor jezelf, voor je gezin en voor je collega’s. Dat is wat telt.

De helden van SYNTRA

Zo kan ik dadelijk ook de parallel maken naar cursisten die zich bijscholen of omscholen bij SYNTRA. Op koude winteravonden kon ik bewonderend naar mijn medecursisten kijken en denken: Ze zitten hier toch maar in plaats van kwaliteitstijd met hun partner of met hun gezin door te brengen. Ze kiezen ervoor om een voorbeeld te zijn en hun eigenwaarde te versterken. Dat weten ze ook. Ze houden elkaar een spiegel voor. Ze leveren een inspanning om hun leven waardevoller, rijker en kwaliteitsvol te maken, om hun leven te vervolmaken.

De rode draad in mijn opleidingen

Kortlopende opleidingen bij SYNTRA? Dat is een hele lijst. Even mijn LinkedIn openen. Daar zit een logische volgorde in en die wil ik wel toelichten.

Ik begon met de opleiding Social Media Marketeer toen niemand begreep wat dat betekende. Ik zocht al lang zo’n opleiding. SYNTRA was de enige die dat aanbood. De cursus was goed opgebouwd en de docenten waren gemotiveerd en vooral zeer adaptief. Ik herinner mij een zaterdagmorgen dat Facebook zijn tijdslijn veranderd had. Uitgerekend op die zaterdagochtend. Maar die docent paste onmiddellijk zijn cursus aan. En daar draait het uiteindelijk om bij digital marketing. Je past je aan. Je ziet de opportuniteiten.

Natuurlijk volgde daaruit de opleiding Google Adwords Fundamentals.  Je moet weten hoe Google werkt. Die opleiding kon je destijds nog niet online volgen. SYNTRA speelde toen al kort op de bal en bood Social Media Monitoring aan: monitoring doe je als eindgebruiker van digital marketing.

Daarna wou ik natuurlijk een Cisco CCNA certificaat. Wat is en hoe werkt de cloud? Wat gebeurt er in de kabels voor iets op je scherm verschijnt? Ik vond dat waanzinnig interessant. Het zijn cloudarchitecten en systeemingenieurs, mensen hebben dat systeem vanuit het niets verzonnen. Vervolgens verdiepte ik mij in ITIL - Information Technology Infrastructure Library- dat een referentiekader vormt voor het inrichten van de beheerprocessen binnen een ICT-organisatie. Projectmanagement zeg maar. Aansluitend deed ik PRINCE2© , een gestructureerde methode voor effectief projectmanagement. ITIL is eerder een kader in projectmanagement, PRINCE2© is meer overkoepelend voor projects in control environments. Dan heb je de backend, of dat deel dat onzichtbaar is voor de eindgebruiker.

Kruisbestuivingen en transformatie

Als digital marketeer mag je dan met je informatica-afdeling aan tafel gaan zitten, want anders gebeurt er niets in je bedrijf. Je mag zoveel willen, maar als je architectuur niet op punt staat, dan houdt het op. Je spreekt maar liefst dezelfde taal met elkaar. Die informatici tijdens de opleiding dachten wellicht allemaal: wat komt die hier doen, dat is toch een marketeer? Net die kruisbestuiving is supertof want marketeers denken met de eindgebruikers mee. Tussen frontend en backend liggen HTML en CSS. Daar wou ik ook alles van weten en onmiddellijk in mijn bedrijf toepassen.  Uiteindelijk heb je al je datagegevens binnen en die wil je analyseren: Google Analytics. Leren is ook transformeren. Op een bepaald moment had ik zoveel werk dat ik een opleiding timemanagement afmaakte. Zo zie je maar dat er een logische volgorde in zit. En een verhaal. Zelfs een toekomstverhaal.